คำพิพากษาย่อสั้น
ความว่า ผู้ขอประกันยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นขอให้ศาลอนุญาตให้ปล่อยจำเลยที่ 1 ชั่วคราวในระหว่างฎีกา
หมายเหตุ โจทก์ยังไม่ได้รับสำเนาคำร้อง
คดีทั้งสองสำนวนนี้ ศาลชั้นต้นพิจารณาและพิพากษารวมกันโดยให้เรียกจำเลยในสำนวนแรกว่าจำเลยที่ 1 และเรียกจำเลยในสำนวนหลังว่าจำเลยที่ 2
ระหว่างพิจารณา นางสมจิตต์ น้อยแสง ขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมศาลชั้นต้นอนุญาต
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยที่ 1 มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291,300,39,390,91 พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522มาตรา 6,43,78,148,157,160 ฯลฯ การกระทำของจำเลยที่ 1เป็นกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษบทหนักตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 291 ลงโทษจำคุก 3 ปี ส่วนจำเลยที่ 2 ให้ยกฟ้อง แต่ให้ขังในระหว่างอุทธรณ์ เว้นแต่จะมีประกันตัวออกไป
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยที่ 1 มีความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 78,160 วรรคสองอีกกระทงหนึ่งให้จำคุก 2 เดือน เมื่อรวมกับโทษจำคุกตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้นแล้วเป็นจำคุก 3 ปี 2 เดือน นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยที่ 1 ยื่นคำร้องขอให้ปล่อยชั่วคราวในระหว่างฎีกาศาลชั้นต้นสั่งว่าพิเคราะห์พฤติการณ์และรูปคดีแล้ว ไม่เห็นสมควรให้ปล่อยชั่วคราว ให้ยกคำร้อง (อันดับ 279)
ผู้ขอประกันจึงยื่นคำร้องดังกล่าว (อันดับ 284)
ศาลชั้นต้นอนุญาตให้ปล่อยจำเลยที่ 1 ชั่วคราวทั้งในระหว่างการพิจารณาของศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ โดยในชั้นอุทธรณ์ตีราคาประกัน 100,000 บาท (อันดับ 36,220)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว กรณีที่จำเลยขอปล่อยชั่วคราวระหว่างฎีกาหากศาลชั้นต้นเห็นสมควรให้ปล่อยชั่วคราวก็ชอบที่จะสั่งได้ มิฉะนั้นต้องส่งสำนวนไปศาลฎีกาเพื่อสั่ง การที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวจึงไม่ถูกต้อง แต่เมื่อคดีอยู่ระหว่างฎีกาและสำนวนมาสู่ศาลฎีกาแล้ว ศาลฎีกาเห็นสมควรสั่งไปเสียทีเดียว ซึ่งศาลฎีกาพิเคราะห์พฤติการณ์แห่งคดีแล้ว ไม่มีเหตุสมควรที่จะปล่อยชั่วคราวในชั้นนี้ ให้ยกคำร้อง
