คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 39/2557

คำพิพากษาย่อสั้น

คดีที่ผู้ฟ้องคดีเป็นเอกชนยื่นฟ้องกรมที่ดิน ที่ ๑ กรมธนารักษ์ ที่ ๒ ผู้ถูกฟ้องคดี อ้างว่า ผู้ฟ้องคดีเป็นผู้มีสิทธิครอบครองที่ดินบางส่วนตามแบบแจ้งการครอบครอง (ส.ค. ๑) เลขที่ ๘๑ ได้รับความเสียหายกรณียื่นคำขอออกโฉนดที่ดินต่อผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ แต่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ คัดค้าน โดยอ้างว่าที่ดินแปลงดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของที่ราชพัสดุ ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ทำการสอบสวนเปรียบเทียบแล้วมีคำสั่งไม่ออกโฉนดที่ดินให้แก่ผู้ฟ้องคดี ทั้งที่ที่ดินพิพาทไม่ใช่ที่ราชพัสดุและเป็นคนละแปลงกับที่ราชพัสดุของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ทั้งการระบุเนื้อที่ของที่ราชพัสดุแปลงดังกล่าวมีเนื้อที่เพิ่มขึ้นจากเดิมจึงคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองมิได้ตรวจสอบข้อเท็จจริงและพยานหลักฐานให้ชัดเจนเป็นการกระทำที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ขอให้บังคับผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ออกโฉนดที่ดินให้แก่ผู้ฟ้องคดี กับให้ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ เพิกถอนคำคัดค้านการรังวัดขอออกโฉนดที่ดินของผู้ฟ้องคดี ส่วนผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองให้การว่า ผู้ฟ้องคดีนำรังวัดทับที่ราชพัสดุและผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองได้ดำเนินการตามอำนาจหน้าที่โดยชอบด้วยกฎหมายแล้ว เห็นว่า แม้คดีจะมีประเด็นข้อพิพาทเกี่ยวข้องกับการกระทำของหน่วยงานทางปกครองเกี่ยวกับการออกเอกสารสิทธิในที่ดินพิพาท แต่เมื่อพิจารณาความมุ่งหมายในการฟ้องคดีนี้เพื่อให้ศาลมีคำพิพากษารับรองคุ้มครองสิทธิในที่ดินที่ผู้ฟ้องคดีกล่าวอ้างว่าตนมีสิทธิเป็นสำคัญ การที่ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองจะปฏิบัติตามคำขอของผู้ฟ้องคดีได้ก็จะต้องดำเนินการไปตามข้อเท็จจริงที่รับฟังได้เป็นยุติ ศาลจึงจำต้องพิจารณาให้ได้ความเสียก่อนว่า ที่ดินพิพาทเป็นที่ดินที่ผู้ฟ้องคดีมีสิทธิครอบครองตามที่กล่าวอ้างหรือเป็นที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินประเภทใช้เพื่อประโยชน์ของแผ่นดินโดยเฉพาะอันเป็นที่ราชพัสดุ แล้วจึงจะพิจารณาประเด็นอื่นต่อไป คดีนี้จึงเป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับสิทธิในที่ดิน อันอยู่ในอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม