คำพิพากษาย่อสั้น
โจทก์ฟ้องขับไล่พร้อมเรียกค่าเสียหาย 225,000 บาท จากจำเลยที่ 2 จำเลยที่ 2 ให้การต่อสู้ว่าจำเลยที่ 2 อยู่ในที่ดินและอาคารพิพาทโดยอาศัยสิทธิตามสัญญาจะซื้อจะขาย จึงถือไม่ได้ว่าจำเลยที่ 2 กล่าวแก้เป็นข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์ แต่เป็นคดีฟ้องขับไล่ที่ไม่มีทุนทรัพย์ส่วนหนึ่งกับมีทุนทรัพย์อีกส่วนหนึ่งปนกันมา ดังนี้จะฎีกาในข้อเท็จจริงได้หรือไม่ต้องแยกพิจารณา กล่าวคือถ้าหากฎีกาประเด็นเรื่องขับไล่ก็ต้องพิจารณาว่าอสังหาริมทรัพย์นั้นอาจให้เช่าได้ในขณะยื่นคำฟ้องเกินเดือนละ 10,000 บาท หรือไม่ การที่โจทก์ฟ้องขับไล่และขอให้จำเลยที่ 2 ใช้ค่าเสียหายเดือนละ 50,000 บาท ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลยที่ 2 และให้จำเลยที่ 2 ใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เดือนละ 15,000 บาท โจทก์ไม่ได้อุทธรณ์ฎีกาในส่วนนี้จึงถือได้ว่าในขณะที่ยื่นคำฟ้องนั้นที่ดินและอาคารพิพาทอาจให้เช่าได้เกินเดือนละ 10,000 บาท ไม่ต้องห้ามคู่ความฎีกาในข้อเท็จจริงตาม ป.วิ.พ. มาตรา 248 วรรคสอง ส่วนประเด็นเรื่องค่าเสียหายปรากฎว่าศาลอุทธรณ์พิพากษายืนให้จำเลยที่ 2 ใช้ค่าเสียหาย 66,500 บาท ทุนทรัพย์ที่พิพาทกันในชั้นฎีกาจึงไม่เกิน 200,000 บาท คดีในส่วนค่าเสียหายจึงต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริงตาม ป.วิ.พ. มาตรา 248 วรรคหนึ่ง
สัญญาจะซื้อจะขายอาคารพาณิชย์เป็นสัญญาต่างตอบแทนคู่สัญญาต่างมีฐานะเป็นทั้งเจ้าหนี้และลูกหนี้กล่าวคือจำเลยที่ 2 เป็นเจ้าหนี้ที่จะได้รับโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินและอาคารพิพาทจากโจทก์ ในขณะเดียวกันจำเลยที่ 2 ก็มีฐานะเป็นลูกหนี้ที่จะต้องชำระหนี้ค่าที่ดินและอาคารพาณิชย์ให้แก่โจทก์ เมื่อฝ่ายโจทก์พร้อมที่จะโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินและอาคารพิพาท กับจดทะเบียนภาระจำยอมให้จำเลยที่ 2 แล้วแต่จำเลยที่ 2 ไม่ยอมรับโอนกรรมสิทธิ์ จำเลยที่ 2 จึงเป็นฝ่ายผิดสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินและอาคารพิพาท ต่อมาโจทก์มีหนังสือบอกเลิกสัญญาจะซื้อจะขายและแจ้งให้จำเลยที่ 2 พร้อมบริวารออกไปจากที่ดินและอาคารพิพาทแล้ว การที่จำเลยที่ 2 เพิกเฉยถือเป็นการทำละเมิดต่อโจทก์
