คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1279/2525

คำพิพากษาย่อสั้น

ในคดีอาญาที่โจทก์เคยถูกฟ้องกล่าวหาว่ากระทำผิดฐานวิ่งราวทรัพย์ของจำเลยที่ 1 นั้น คำเบิกความอันเป็นเท็จที่จะเป็นข้อสำคัญในคดีดังกล่าวจะต้องเป็นคำเบิกความยืนยันว่า ได้รู้ได้เห็นว่าโจทก์ได้ฉกฉวยเอาทรัพย์ของจำเลยที่ 1 ไปซึ่งหน้า ฉะนั้น การที่จำเลยที่ 1 และจำเลยที่ 2 เบิกความในคดีดังกล่าวว่าไม่เคยขอยืมเงินโจทก์ ถึงหากจะเป็นความเท็จ ก็ไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีอันจะพึงลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 177ได้ ฎีกาโจทก์ในข้อนี้แม้จะเป็นปัญหาข้อกฎหมาย ก็เป็นปัญหาข้อกฎหมายที่ไม่เป็นสาระแก่คดี ต้องห้ามฎีกา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 15 ประกอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 ส่วนฎีกาข้อที่ว่าจำเลยทั้งสองเบิกความว่าไม่รู้จักโจทก์อันเป็นความเท็จด้วยนั้น เมื่อปรากฏว่าโจทก์ไม่ได้กล่าวอ้างมาในฟ้องจึงเป็นข้อที่ไม่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์จึงต้องห้ามมิให้ฎีกา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 195 ประกอบด้วยมาตรา225

ผู้พิพากษา

ปรีชา พานิชวงศ์
ดำรง แจ่มสุธี
บุญส่ง คล้ายแก้ว