คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1161/2526

คำพิพากษาย่อสั้น

ฎีกาว่าโจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยแจ้งความเท็จโดยรู้อยู่ว่ามิได้มีการกระทำความผิดเกิดขึ้นซึ่งเป็นองค์ประกอบความผิดตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 173 แต่ทางพิจารณาได้ความว่ามีความผิดเกิดขึ้นจริงแล้วจำเลยไปแจ้งความเท็จซึ่งเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 172 จึงลงโทษจำเลยตามมาตรา 172 ไม่ได้ เพราะโจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษเมื่อปรากฏว่าโจทก์บรรยายฟ้องด้วยว่าข้อความที่จำเลยนำไปแจ้งต่อพนักงานสอบสวนว่าโจทก์ร่วมกับพวกเป็นคนร้ายปล้นทรัพย์และเรียกค่าไถ่เป็นความเท็จเพราะตามวันเวลาที่จำเลยแจ้งความโจทก์มีฐานที่อยู่ ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 172,174 วรรคสอง ด้วย เช่นนี้ข้อที่จำเลยฎีกาจึงเป็นการโต้แย้งพยานหลักฐานที่ปรากฏชัดอยู่แล้วในสำนวนเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงและไม่ใช่ปัญหาสำคัญอันควรได้รับวินิจฉัยจากศาลสูงสุด

ผู้พิพากษา

อาจ ปัญญาดิลก
ไพศาล สว่างเนตร
ดำรง สายเชื้อ