คำพิพากษาย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า ศาลนี้ได้วินิจฉัยแล้วว่า จำเลยไม่สามารถหางานให้โจทก์ทั้งหกทำได้ตามสัญญาจ้าง จำเลยอุทธรณ์คัดค้านดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานดังกล่าวของศาล จึงเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 จึงไม่รับอุทธรณ์จำเลย
จำเลยเห็นว่า จำเลยได้อุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมายว่าการตีความของศาลแรงงานกลางที่ให้จำเลยต้องรับผิดต่อโจทก์ตามพระราชบัญญัติจัดหางานและคุ้มครองคนหางาน พ.ศ. 2528 มาตรา 56นั้นไม่ถูกต้อง ที่ถูกจะต้องนำมาตรา 44 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวมาใช้บังคับ โปรดมีคำสั่งให้รับอุทธรณ์ของจำเลยไว้พิจารณาพิพากษาต่อไป
หมายเหตุ ทนายโจทก์ทั้งหกแถลงคัดค้าน (อันดับ 67)
คดีทั้งหกสำนวนนี้ ศาลแรงงานกลางพิจารณาพิพากษารวมกันโดยเรียกโจทก์สำนวนแรกว่า โจทก์ที่ 1 และเรียกโจทก์ในสำนวนถัดไปว่า โจทก์ที่ 2 ถึงโจทก์ที่ 6 ตามลำดับ
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยคืนเงินให้แก่โจทก์ทั้งหกคนละ 64,000 บาท
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าว(อันดับ 59)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 62)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว อุทธรณ์ของจำเลยที่ว่า เหตุที่โจทก์ทั้งหกไม่สามารถทำงานในหน้าที่คนขับรถบรรทุกตามสัญญาจ้างได้ เพราะไม่มีใบอนุญาตขับขี่รถยนต์ของประเทศซาอุดีอารเบีย ระหว่างรอรับใบอนุญาต ย่อมถือว่าได้ทำงานตามสัญญาจ้างแล้ว เพียงแต่มีเหตุขัดข้องยังไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ขับรถได้เท่านั้น บริษัทที่ส่งไปทำงานไม่ได้บอกเลิกสัญญาจ้าง ย่อมถือได้ว่าจำเลยได้จัดการให้โจทก์ทั้งหกทำงานตามสัญญาจ้างแล้ว การเดินทางกลับประเทศไทยเป็นการสมัครใจของโจทก์ทั้งหกโดยไม่ประสงค์จะทำงานต่อไปนั้นเป็นการโต้เถียงข้อเท็จจริงซึ่งศาลแรงงานกลางฟังว่า บริษัทอับดุลเลาะห์อัลราชิดซึ่งจำเลยจัดส่งโจทก์ทั้งหกไปทำงานไม่สามารถหางานให้โจทก์ทำได้ตามสัญญาจ้าง โจทก์ทั้งหกจึงไม่ได้ทำงานและเดินทางกลับประเทศไทย จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงเพื่อนำไปสู่ปัญหาข้อกฎหมายตามอุทธรณ์ของจำเลย ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 54ที่ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
