คำพิพากษาย่อสั้น
การที่จะทราบถึงเจตนาที่แท้จริงของคู่ความเกี่ยวกับการชำระเงิน 50,000 บาท นั้น จำต้องพิเคราะห์ถึงพฤติการณ์ สภาพแวดล้อม ความเป็นอยู่และความเป็นไปได้ถึงที่มาของการติดต่อเกี่ยวกับที่ดินพิพาทเพื่อเป็นข้อหยั่งเจตนาของคู่ความแต่ละฝ่ายเป็นสำคัญ โจทก์ทราบมาก่อนว่าที่ดินพิพาทติดจำนองเป็นเงินถึง 200,000 บาท แม้จะยืนยันว่าจำเลยเป็นฝ่ายเสนอขายที่ดินพิพาท แต่โจทก์เห็นว่าราคาขายเพียง 50,000 บาท ซึ่งเป็นราคาถูกจึงตกลงซื้อนั้น ย่อมเป็นพิรุธประการหนึ่ง และโจทก์ย่อมทราบดีว่าจำเลยมิใช่ผู้ถือกรรมสิทธิ์ไม่อาจโอนกรรมสิทธิ์ในที่ดินพิพาทแก่โจทก์ได้ แต่โจทก์กลับติดต่อกับจำเลยโดยตรง นับว่าเป็นข้อพิรุธอีกประการหนึ่ง ส่วนที่จำเลยบันทึกข้อความด้วยลายมือของตนเองลงในเอกสารท้ายสัญญาจำนองว่าได้รับเงินจำนวน 50,000 บาท ไว้เรียบร้อยแล้ว ก็ไม่ปรากฏมีข้อความว่าเป็นการซื้อขายแต่อย่างใด อีกทั้งโจทก์เองก็มิได้ทักท้วงถึงความไม่ถูกต้องเสียแต่แรก ดังนั้น ที่โจทก์นำสืบว่าเป็นเรื่องการซื้อขายที่ดินพิพาทในราคาเพียง 50,000 บาท จึงไม่น่าเชื่อถือข้อเท็จจริงมีเหตุอันควรเชื่อว่า การที่โจทก์มอบเงิน 50,000 บาท ให้จำเลยนั้น เป็นการชำระหนี้จำนองบางส่วนแทน ร. หาใช่เป็นการชำระค่าที่ดินดังที่โจทก์กล่าวอ้างไม่โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกเงินที่ชำระคืนจากจำเลย
